ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ - ΖΑΓΟΡΟΧΩΡΙΑ


Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπούν να ταξιδεύουν με κάθε ευκαιρία, γι' αυτό όποτε ξεκλέβω λίγο χρόνο κανονίζω να φύγω για κάπου! Μ'αρέσει πολύ να πηγαίνω σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει, να βλέπω εικόνες που δεν έχω ξαναδεί και να επιστρέφω με βαλίτσες γεμάτες με ανάκατα βρώμικα ρούχα και όμορφες αναμνήσεις. 


Για μένα η μαγεία ενός ταξιδιού ξεκινάει από τη στιγμή ακόμα που αποφασίζεται ο προορισμός, συνεχίζεται με το ψάξιμο του ιδανικού χώρου για διαμονή, την αναζήτηση πληροφοριών για το μέρος που θα επισκεφτώ, τις λίστες με τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου και κορυφώνεται ακριβώς τη στιγμή που κλείνω πίσω μου την εξώπορτα του σπιτιού, παίρνω το βαλιτσάκι μου και φεύγω. 


Αυτές τις γιορτές τα πράγματα ήταν πιο απλά απ'ότι συνήθως.. Κουρασμένοι από τη δουλειά και τις υποχρεώσεις εγώ και ο καλός μου αποφασίσαμε ότι θέλουμε να πάμε κάπου ήσυχα και όμορφα για να ξεκουραστούμε χωρίς όμως να χρειάζεται να κάνουμε αγώνα δρόμου για να δούμε όλα τα αξιοθέατα της περιοχής, όπως κάνουμε συνήθως. Τα Ζαγοροχώρια έμοιαζαν η ιδανική λύση! Τα πρωτοεπισκέφτηκα πέρυσι την ίδια ακριβώς εποχή και κυριολεκτικά μέσα σε 3 μέρες τα όργωσα και τα αγάπησα. Απίστευτο τοπίο, γεμάτο γραφικά χωριουδάκια κρυμμένα πίσω από τα βουνά και άνθρωποι τόσο ζεστοί που σε κάνουν να ξεχνάς το τσουχτερό κρύο που επικρατεί. 

Γενικά δε συνηθίζω να πηγαίνω στο ίδιο μέρος δύο φορές, πόσο μάλλον στο ίδιο ακριβώς ξενοδοχείο, όμως η ιδέα για επανάληψη του περυσινού ταξιδιού, σε πιο χαλαρούς ρυθμούς αυτή τη φορά, με έκανε να χαμογελάσω.

Φύγαμε λοιπόν απόγευμα Παρασκευής με προορισμό το χωριό Δίλοφο στο κεντρικό Ζαγόρι. Ιδανικό σημείο για εξορμήσεις σε όλη τη γύρω περιοχή. Περίπου 3 ώρες δρόμος από Θεσσαλονίκη. Μοιάζει απίστευτο το πόσο γρήγορα μπορείς να βρεθείς σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο!



Όσο σκαρφαλώναμε στις πλαγιές της Πίνδου τόσο η θερμοκρασία έπεφτε.. 
Λίγο πριν το Δίλοφο η θερμοκρασία άγγιξε τους -8,5°C! Ευτυχώς φρόντισα και πήρα ότι πιο ζεστό είχα στη ντουλάπα μου.

Φτάνοντας στην είσοδο του χωριού το παρκάρισμα είναι αναγκαστικό καθώς το χωριό αποτελείται από στενά πέτρινα σοκάκια ιδανικά μόνο για δίποδα και τετράποδα! Φορτώνεσαι βαλίτσες, σταματάς για λίγο να απολαύσεις την απόλυτη ηρεμία και ξεκινάς με τα πόδια για το ξενοδοχείο σου. Το χωριό είναι πολύ μικρό οπότε μιλάμε για περπάτημα 5 λεπτών ακόμα και αν μένεις στην άλλη άκρη του. Ευκολάκι!

Το ξενοδοχείο μας το διάλεξα πέρυσι μέσα από μια τεράστια λίστα από επιλογές λόγω της τοποθεσίας του, της ομορφιάς και της προσιτής τιμής του. Φέτος δε χρειάστηκε να ξαναψάξω! Ήταν δεδομένο ότι θα μέναμε πάλι στο Αρχοντικό του Διλόφου στο δωμάτιο Νο12! 

Η Δήμητρα που φέρνει βόλτα όλο το αρχοντικό είναι ο πιο γλυκός, φιλόξενος και εξυπηρετικός άνθρωπος που μπορείς να γνωρίσεις. Μας υποδέχτηκε με ένα καραφάκι ρακή για να μας ζεστάνει και να μας καλωσορίσει. Είπαμε τα νέα μας, γελάσαμε, ενημερωθήκαμε για τις δραστηριότητες που μπορούμε να κάνουμε στην περιοχή και λίγο μετά ανεβήκαμε στο δωμάτιο μας. 


Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι αυτό το δωμάτιο, βγαλμένο σαν από παραμύθι! Ανάψαμε το τζάκι, ήπιαμε κρασάκι και αποκοιμηθήκαμε υπό το φως της φωτιάς..η απόλυτη χαλάρωση.

Πρωινό Σαββάτου και με βρίσκει μέσα στα παπλώματα σε ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο από φως. Κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει η ευτυχία..


Κι εκεί που λες καλύτερα δε γίνεται, κατεβαίνεις στην τραπεζαρία και αντικρίζεις το θεϊκό πρωινό..


.. με τις χειροποίητες μαρμελάδες κυδώνι και βύσσινο να κλέβουν την παράσταση!

Ανάμεσα σε χυμούς και καφέδες, μελετώντας το χάρτη μας..


..αρχίσαμε να καταστρώνουμε το σχέδιο του Σαββάτου. 

Η ιππασία δίπλα στο ποτάμι ήρθε πρώτη στις προτιμήσεις, μιας και μας είχε μείνει απωθημένο από την προηγούμενη φορά. Επικοινωνήσαμε λοιπόν με την εταιρία NoLimits που οργανώνει τις βόλτες με τα άλογα, κλείσαμε θέσεις και ξεκινήσαμε για το χωριό Κλειδωνιά, βορειοδυτικά του Πάπιγκου, όπου βρίσκεται το αγρόκτημα τους. 

Η NoLimits εκτός από ιππασία μάθαμε ότι οργανώνει πεζοπορίες, rafting και άλλες υπαίθριες δραστηριότητες στην περιοχή. Γενικά μου φάνηκε πολύ οργανωμένη και ο ιδιοκτήτης της κ. Κυρίτσης πολύ έμπειρος και ενημερωμένος για το αντικείμενο του. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε και με χαροποίησε περισσότερο είναι ότι τα άλογα τους ήταν όλα πεντακάθαρα, περιποιημένα, ήρεμα και εμφανώς καλοζωισμένα. Μετά από ένα σύντομο μάθημα με τις βασικές εντολές που πρέπει να ξέρουμε για να τα χειριστούμε, άρχισε η διαδρομή. 

Ο Μπάλιος, ένας κατάλευκος κούκλος ήταν ο επίσημος συνοδός μου σ' αυτή τη βόλτα. Με οδήγησε μέσα στο δάσος ανάμεσα σε δέντρα γυμνά από φύλλα έχοντας πάντα πλάι του τον ποταμό Βοϊδομάτη.  Με χρώματα περισσότερο φθινοπωρινά παρά χειμωνιάτικα, το σκηνικό θύμιζε ταινία. Και σίγουρα δεν είχα δει ακόμα το καλύτερο μέρος της. Περίπου μιάμιση ώρα μετά, προς το τέλος της διαδρομής, φτάσαμε μπροστά στο ποτάμι. Το μονοπάτι συνέχιζε στην απέναντι όχθη για να καταλήξει στο αγρόκτημα από όπου ξεκινήσαμε! Ο Μπάλιος μαζί με τα υπόλοιπα άλογα, την Πρόκα, την Ηλέκτρα και τον Μήτσο πέρασε μέσα από τα παγωμένα νερά του Βοϊδομάτη χαρίζοντάς μου μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου και αμέσως μετά με άφησε για να συνεχίσω το δρόμο μου..



Μετά από τόση ένταση ένας καφές ήταν απαραίτητος. Το Μεγάλο Πάπιγκο ήταν η ιδανική επιλογή για άραγμα δίπλα σε κάποιο τζάκι. Έτσι κι έγινε! Φτάσαμε την ώρα που σουρούπωνε. Οι δρόμοι ήταν έρημοι, επικρατούσε απόλυτη ησυχία, το γλυκοπωλείο Μπίμτσα στο κέντρο του χωριού που τόσο ανυπομονούσα να επισκεφτώ και πάλι ένα χρόνο μετά ήταν κλειστό και το μέρος έμοιαζε σχεδόν εγκαταλελειμμένο. 

Τιμής ένεκεν θα βάλω περυσινή φωτογραφία να δείξω τα γλυκά του και μακάρι να μπορούσα να περιγράψω και τη γεύση τους με κάποιο τρόπο που να είναι αντάξιος τους. Στις οθόνες σας καρυδόπιτα και εκμέκ κανταΐφι!


Πίσω στα φετινά, μιας και δεν είχαμε πολλές επιλογές μπήκαμε τυχαία στο καφέ του ξενώνα Κούλη. Εκεί μάθαμε ότι στο χωριό είχαν πένθος για κάποιον δικό τους γι' αυτό και η τόση ησυχία, σε κανονικές συνθήκες δεν είναι τόσο ερημικά!

Είχε ήδη βραδιάσει και οι κοιλίτσες είχαν αρχίσει να γουργουρίζουν. Βγήκαμε μια βόλτα στο νυχτερινό Πάπιγκο και κατευθυνθήκαμε στον ξενώνα - εστιατόριο Astra το οποίο μας σύστησαν στον καφέ. Μπήκαμε σε μια πολυεπίπεδη στολισμένη αυλή αποτελούμενη από αυτόνομα πέτρινα σπιτάκια. 


Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην αυλή έξω από το κτίριο του εστιατορίου. Στο εσωτερικό η διακόσμηση μίνιμαλ, η εξυπηρέτηση άψογη, τα πιάτα που δοκιμάσαμε πεντανόστιμα και οι τιμές πολύ προσιτές.

Λίγο ακόμα σεργιάνι στο παραμυθένιο Πάπιγκο μετά το φαγητό.. 


..γιατί πολύ απλά το στομάχι χορταίνει τα μάτια ποτέ!

Αν μπορούσαμε θα μέναμε κι άλλο, αλλά οι δρόμοι πιάνουν συχνά πάγο σε τόσο μεγάλο υψόμετρο και γίνονται επικίνδυνοι πολλές φορές.

Αναγκαστική κάθοδος και η επόμενη και τελευταία στάση μας ήταν στην Αρίστη, αρκετά χαμηλότερα από το Πάπιγκο, όπου θεωρήσαμε ότι θα είμαστε ασφαλείς. Ψάχναμε απεγνωσμένα γλυκό αλλά φαίνεται πως αν δεν είναι γλυκοπωλείο, όλα τα υπόλοιπα μαγαζιά το μόνο που διαθέτουν σε γλυκό είναι του κουταλιού. Συμβιβάστηκα με ζεστή σοκολάτα στο όμορφο cafe - bar Μεσοχώρι. Ήταν ότι πρέπει με τόσο κρύο!

Η επιστροφή στο Δίλοφο έμελλε να είναι επεισοδιακή αφού ο δρόμος για εκεί σε μια απότομη στροφή έπιασε πάγο και μετά από δύο αυτοκίνητα που εθεάθησαν να κάνουν πατινάζ μεταξύ δρόμου και γκρεμού η express service αποφάσισε να μη το ρισκάρει και με εμάς. Οδηγήσαμε όλο το δρόμο πίσω για την Αρίστη και μετά από ένα τεράστιο κύκλο και νυχτερινό roadtrip στα μισά Ζαγοροχώρια επιστρέψαμε στη ζεστασιά του αρχοντικού. Τέλος καλό όλα καλά!

Ημέρα δεύτερη και αποφασίσαμε να κινηθούμε από την άλλη πλευρά του χάρτη. Μετά το πλούσιο πρωινό, που αξίζει να σημειώσω ότι αυτή τη φορά περιείχε επιπλέον μελομακάρονα και κουραμπιέδες, κάναμε μια βόλτα με τα πόδια στο πανέμορφο Δίλοφο..



Αμέσως μετά ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για το χωριό Βραδέτο. Σκοπός μας ήταν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι από το Βραδέτο μέχρι τη θέση Μπελόη για να βρεθούμε στο ωραιότερο μπαλκόνι που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Η διαδρομή είναι εύκολη και διαρκεί περίπου μισή ώρα. Πραγματικά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτή τη θέα..


Το φαράγγι του Βίκου που απλώνεται μπροστά σου σε κάνει να θέλεις να ανέβεις στα βράχια και να φωνάξεις "Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου". Γατάκι Ντι Κάπριο!

Το χωριό Καπέσοβο το συναντήσαμε στο δρόμο πηγαίνοντας για το Βραδέτο και συμφωνήσαμε ότι θα είναι η επόμενή μας στάση μετά την πεζοπορία, για καφεδάκι και γλυκό. Στην πλατεία του χωριού κάτω από τον μεγάλο γέρικο πλάτανο βρήκαμε τη Στέρνα. Ένα μαγαζάκι μια σταλιά που μέσα του έχουν χωρέσει όλα τα καλά του κόσμου και το έχουν κάνει να μοιάζει με παλάτι. Από κρασιά και χειροποίητα κοσμήματα μέχρι μαγικούς κουμπαράδες και μια πραγματική στέρνα ακριβώς στο κέντρο του! 



Κάθε γωνιά του κρύβει μικρούς θησαυρούς! 


Ακόμα και μέσα στα συρτάρια θα βρεις κάτι πολύτιμο κρυμμένο! Ένα ένα ανοίγουν και αποκαλύπτουν..


..ταψιά γεμάτα γλυκά με περίεργα ονόματα! Ιτσλί, τρουφωτό, πισπτί και ακόμα πόσα.. 
Το ένα πιο νόστιμο από το άλλο και όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της οικοδέσποινας!



Επιλέξαμε -με δυσκολία ομολογουμένως- τρουφωτό που θύμιζε κέικ σοκολάτας πασπαλισμένο με τρούφα, εξ'ου και το όνομά του, και πισπτί που η γεύση του έμοιαζε με μελομακάρονο! Αρκεί να πω ότι τα φάγαμε προτού καταφτάσουν στο τραπέζι ο ελληνικός και η χειροποίητη λεμονάδα που παραγγείλαμε!

Μπήκαμε μέρα μεσημέρι κουρασμένοι και φύγαμε νύχτα με ένα κυριολεκτικά γλυκό χαμόγελο και γεμάτοι με μια αγκαλιά πράγματα! Μαρμελάδες, ξύδι, γλυκά του κουταλιού και ροδόνερο δικής τους απόσταξης που είχα την τύχη να μάθω το μυστικό της παρασκευής του! Τι άλλο να ζητήσει κανείς; "Εις το επανιδείν" ήταν η ευχή της κοπέλας που μας αποχαιρέτησε και αυτό κρατάω κι εγώ!

Είχε φτάσει το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας. Ήταν ώρα για φαγητό και ξεκούραση! Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο χωριό μας για να μη χρειαστεί να οδηγήσουμε ξανά μετά το φαγοπότι. Στο Δίλοφο, την ίδια εποχή πέρυσι η μοναδική επιλογή για φαγητό ήταν το Σωποτσέλι στην πλατεία του χωριού. Πραγματικά νόστιμα φαγητά, αλλά ακόμα θυμάμαι τη μαχαιριά στην καρδιά από το λογαριασμό.. πάνω από 60€ για 2 άτομα! 

Ευτυχώς αυτή τη φορά είχαμε και άλλες επιλογές, καθώς ο Λίθος στην αρχή του χωριού άρχισε να επαναλειτουργεί λίγο καιρό πριν πάμε. Ένα διώροφο πέτρινο κτίριο, με ευγενέστατους ιδιοκτήτες που άφησαν τη ζωή στην πόλη όπως μας είπαν για να επιστρέψουν στο Δίλοφο και να δώσουν ξανά ζωή σε ένα κλειδωμένο εστιατόριο! Πόσα μπράβο αξίζουν άραγε; Πολλά και ακόμα περισσότερα για το πεντανόστιμο φαγητό, τις λογικές τιμές τους και την άψογη εξυπηρέτηση. Γυρίσαμε στο αρχοντικό πλήρεις. Από όλες τις απόψεις!

Έτσι, λίγο πιο γεμάτους μας βρήκε η επόμενη μέρα που πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία που τράβηξα κατεβαίνοντας από τα Ζαγοροχώρια και μ'αυτή θα κλείσω.. 



..Εις το επανιδείν! 
:* 

Σχόλια